In 2005 my destiny with India began. I didn’t expect such a role this country would play in my life. Nor did I expect to cry. I was appointed a Regional Brand Director of South East Asia, but my Indian boss and the R&D team were based in Mumbai. Hence, I had to travel there every month on average, or sometimes more. I became familiar with Indian colorful culture, rich food, and shabby-but-beautiful places. In addition I gained insights how to interact with Indian people and to work with them efficiently. (To be precise, … to be able to follow their fast intellectual minds and speak more loudly than them.) India became like my second home.
Unfortunately, every trip there was hectic. I was always running in full capacity from morning till night because there were many people to talk to and many meetings to attend. I had to pack all agendas back to back in order to maximize my time there. The annoying part is that my boss and the rest of the team sat in different offices far from one another. Many trips I had to juggle between these 2 offices in a day, meaning a suffering in at least 2-hour traffic each way. I developed a habit of working in the chauffeur-driven car with a laptop, smart phone, notebooks, and document spreading all over the back seat like a mini mobile office. Sometimes I even had to jump in my boss’ car while he was on his way to some meeting because that was the only possible time to have a face-to-face meeting with him. Heavenly hectic.
On one trip the chauffeur assigned on my service by the company appeared to be a white-haired man in his 50s. He was very kind and had a well-polished manner. On a morning trip to the meeting with my boss he was very enthusiastic to talk to me. When he learned I was Thai, he eagerly asked whether I was a Buddhist. As soon as I affirmed he gladly told that he too was a Buddhist – a religious one. He seemed very proud to be one of a few Buddhists in India as a majority of Indians are Hindi. He served a Buddhist temple in many ways including playing a musical instrument at weekend ceremonies. Then he decided to chant for me. It was similar to what we pray in Thailand, though not entirely the same, so I recognized it well. His voice was very beautiful; soft, smooth, floating as if it would lift your spirit to heaven. I almost heard an imaginary sitar tune alongside his voice.
That day I had a lot to discuss and conclude with my boss. As a consequence, I left with many to-dos and drained energy while almost crawling into the car. Yet as soon as I settled on my back seat, I pulled out a notebook to go through bullet points one by one of things we discussed, and worked to translate them into an action plan then assigned actions to my team. It was known between me and my subordinates that when I traveled, I would contact them via phone, e mail, or any possible chat module, to assign actions out of the meeting to them immediately. As soon as I returned to the office, I would already be able to follow up on progressed actions. I was doing exactly that in the car that day; going through the points, synthesizing and formulating actions, and assigning them to my team via all possible means of communication. I was so engaged with my work. When I finished everything on my note, somehow I felt something was missing. I looked up and gazed out the car window into the rain reckoning what I might have forgotten. Staring at the note in a car for long gave me nausea, so I took a deep breath and rubbed my temples. I was thinking, reckoning, going over the work intensely in my head.
And it was then that a smooth, soft voice penetrated the air gently. “Ma’am, ma’am, is everything alright? Are you ok?” I turned to the driver in surprise. What gesture did I give him to be concerned? “Yes, everything’s ok. Nothing’s wrong. Why did you ask me such a question?” He replied; “Well, you rushed into the car without saying much. You buried yourself in your laps for a long time. Then suddenly you looked up gazing out like you were worried with something. I am concerned what made you so stressed or sad.”
Oh my! I was hit with a surprise that he was so attentive and cared so much for a stranger like me. I had to confirm that I was perfectly fine. It was just a normal routine of a tremendous amount of work to do after a trip meeting. And I was just concentrating on getting it done. He then asked me how I relaxed from work and whether I listened to music. I was less eager to have a conversation than in the morning but I went along just to maintain a good manner. I still wanted to switch my brain back to work, but he carried on. “Ma’am, ma’am, you know I was once a chauffeur for Mick Jagger here in Mumbai.” Aha! Really? Are you fooling me around? He continued that years ago Mick Jagger came to perform a concert in Mumbai and stayed for a week or so. He was selected to be his personal chauffeur for the whole stay. I wasn’t surprised considering his manner and driving skill. He went on that Mick was very kind to him and at the end of the trip gave him a big tip of around 10,000 US dollars. Oh no, now it is definitely a joke you are telling me, Mr. Chauffeur, I thought. But he seemed to be honest and added that it was that amount of money that allowed him to buy the car I was sitting in. Yes, his car looked different from other ones from the company I used to be in, like it was privately owned. Well, there was no point for him to lie to me as he should have seen obviously that I would never tip him with 10,000 dollars. Anyway, still with a doubt, I carried on the conversation to catch his dubious words. He kept telling the details in genuine manner and pulled out a CD. It was one of Mick Jagger’s CD and there was Mr. Jagger’s autograph on it with a little thanking message to my chauffeur in name. Alright, I was convinced with the hard evidence and we continued engaging in his story cheerily.
Suddenly he changed the subject, pointed out the window and asked; “Ma’am, ma’am, do you see that building?” I looked through the drizzle of the rain and saw nothing but a usual scene of crowded Mumbai buildings and cars. He revealed; “That is the building of your hotel, ma’am. In 5 minutes we will arrive there. Have you been enjoying a conversation with me and forgot all about time and traffic? Have I taken your mind away from the worry of your work?”
Oh my goodness! I was speechless! Was it his calculated plan to engage me in such a surreal story in order for me to drift away from my concerns? How come? We just met today and I was no more than another passenger to him. Why is he so compassionate and benevolent? He did not have to care beyond doing a good job driving for me. But what he did really helped take me away from the worry which I didn’t even realize I needed. It was such a pleasant 2 hours in the car. The conversation well served the purpose of his intention. His heart was so beautiful.
Though the story of Mick Jagger is hard to believe, I choose to do so. It may be a fiction he made up to make me feel good, or whatever reason he had to lie – I don’t care. What I saw was his generous heart and good intention. I heard all about Indians loving to lie and being crooked merchants. But what I encountered myself was a complete opposite. Even if it was a lie, it was indeed such a beautiful one.
I got out of the car walking through the drizzles into hotel lobby with unstoppable pouring tears on my cheeks. For the second time, India made me cry.
(To be continued once more. I need to wipe my tears again.)
น้ำตาหลั่ง…ที่อินเดีย (ภาค 2)
พอปี 2548 ชะตาชีวิตที่จะต้องหลั่งน้ำตาอีกและเกี่ยวข้องกับอินเดียอย่างเข้มข้นก็เริ่มขึ้น ฉันได้รับมอบหมายงานให้เป็นผู้อำนวยการดูแลภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้แต่ว่านายอินเดียและทีมพัฒนาสินค้านั่งประจำอยู่ที่เมืองมุมไบ ทำให้หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องเดินทางไปทำงานอินเดียเฉลี่ยแล้วทุกเดือน บางทีก็บ่อยกว่านั้น ฉันเริ่มคุ้นเคยกับอินเดีย ทั้งผู้คน สถานที่ อาหารวัฒนธรรม ทางหนีทีไล่ และกลยุทธการต่อรองจัดการแขก จนไปมาได้อย่างสบายๆเหมือนบ้านหลังที่สอง
แต่ไปทีไรก็เหนื่อยและวุ่นเป็นระวิงทุกที เพราะมีคนให้เจอเยอะ มีประชุมให้เข้ามาก ต้องอัดให้ทุกเรื่องเข้าตารางเวลาได้ครบจะได้คุ้มกับเวลาที่บินไป ที่แย่คือออฟฟิศของนายกับของทีมใหญ่อยู่ไกลกันมาก การจราจรในมุมไบใครก็รู้ว่าหฤโหดขนาดไหน บางวันฉันต้องวิ่งร่อนประชุมสองที่ นั่งรถทีอย่างต่ำสองชั่วโมง ถ้าฝนตกหรือเวลาเร่งด่วนก็สามชั่วโมง ฉันจึงติดนิสัยเตรียมเอกสาร สมุดจดและแลปทอปกางนั่งคิดเขียนทำงานโทรศัพท์ไปในรถตลอด บางทีถึงกับกระโดดขึ้นรถนายนั่งไปด้วยเพราะเป็นเวลาเดียวที่จะได้ประชุมกัน
วันหนึ่งรถที่บริษัทจัดมาบริการมีคนขับเป็นคุณลุงอายุสักห้าสิบกว่าผมขาวและกิริยามารยาทนุ่มนวลใจดี ระหว่างทางที่นั่งไปประชุมกับนายตอนเช้าสองชั่วโมงลุงก็ชวนคุยต่างๆนานา เวลาเช้าฉันยังไม่มีเรื่องต้องทำในรถมากก็คุยไปด้วย พอลุงรู้ว่าเป็นคนไทยก็รีบถามว่าเป็นคนศาสนาพุทธหรือเปล่า ฉันบอกว่าใช่ ลุงดีใจรีบอวดว่าลุงก็เป็นพุทธ คนอินเดียส่วนมากศาสนาฮินดู มีคนพุทธนิดเดียว ลุงบอกว่าลุงเป็นพุทธที่เคร่งมาก ทำงานถวายศาสนาหลายอย่าง ที่ทำทุกสัปดาห์คือไปเล่นเครื่องดนตรีประกอบพิธีกรรมในวัดให้ฟรี แล้วลุงยังสวดมนต์ให้ฟังด้วย ไม่เหมือนแบบที่เราสวดบ้านเราเป๊ะ มีการเอื้อนแบบเพลงแขก หางเสียงอ้อนอ่อนช้อยชวนเคลิ้มมาก ที่สำคัญคือเสียงลุงเพราะจริงๆ ก้องกังวาน ฟังแล้วพลอยอุปาทานได้ยินเสียงซิต้าคลอ
วันนั้นฉันมีเรื่องคุยกับนายเยอะมาก และได้การบ้านมาจัดการทำเพียบ ตกเย็นฉันระโหยโรยแรงมาขึ้นรถลุง เวลารถติดหนับพอดี นึกแล้วก็ยิ่งจะหมดแรงเอาดื้อๆ แต่พอขึ้นรถได้ฉันก็รีบควักเอาสมุดจดมากางข้างตัว ไล่หัวข้อที่สรุปตกลงกับนายเอาไว้แล้วรีบกระจายงานด่วน ลูกน้องฉันมักจะเหนื่อยตามไปด้วยตรงนี้เพราะฉันเร็วมาก ไม่ว่าจะเดินทางไปประเทศไหนสามารถสั่งงานด่วนกลับไปอย่างเป็นเรื่องเป็นราวเสมอ พอบินกลับถึงกรุงเทพก็สามารถสืบต่อความคืบหน้ากับลูกน้องได้เลย วันนั้นก็เหมือนกัน ฉันไล่หัวข้อแล้วทะยอยส่งอีเมล์บ้างแมสเสจบ้างสั่งงานให้ลูกน้องและบุคคลที่เกี่ยวข้องแต่ละคน นัดประชุมรอไว้เลยบ้างก็มี บางเรื่องที่ยังสั่งไม่ได้ฉันก็เขียนเรียบเรียงขั้นตอนเอาไว้ว่าจะกลับไปเริ่มคุยกับใครอะไรยังไง ย่อยคิดแกะใจความที่คุยกับนายถอดรหัสแปลงสาส์นออกมาเป็นสิ่งที่ควรต้องทำทั้งหมด ก้มหน้างุดง่วนขุดไล่งานไปจนครบที่จด แต่ยังรู้สึกมันมีอะไรค้างๆในใจเหมือนมีอะไรสำคัญที่อาจหลงลืม ฉันจึงเงยหน้าขึ้นแล้วมองออกไปนอกหน้าต่างรถ สูดหายใจลึกๆแก้เมารถจากการที่ก้มหน้าใช้สายตาอยู่นาน เหม่อมองออกไปใจก็คิดไปว่านี่เราลืมอะไรหรือเปล่าน้า หน้านิ่วคิ้วขมวดคิดๆๆๆๆ
แล้วเสียงนุ่มๆของลุงคนขับรถก็แทรกอากาศขึ้นมาเบาๆ “แมมๆ เป็นอะไรหรือเปล่า ทุกอย่างโอเคไหม” ฉันหน้ามามามองลุงด้วยความแปลกใจว่าทำไมอยู่ดีๆถึงถามอย่างนั้น “โอเคทุกอย่างลุง ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย ทำไมลุงถึงถามแบบนั้นล่ะ” ลุงตอบว่า “ก็แมมขึ้นรถมาก็ไม่พูดไม่จา ก้มหน้างุดๆๆๆ แล้วอยู่ดีๆก็เหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง ดูเครียดๆกังวลใจ อีนี่ฉานเลยเป็นห่วงว่าแมมเป็นอะไรมีทุกข์ใจอะไรมา”
ตายแล้ว ฉันตกใจมากที่ลุงช่างสังเกตแล้วคิดเป็นห่วงเป็นไยไปได้ถึงขนาดนั้น ฉันรีบยืนยันว่าไม่เป็นอะไรจริงๆ แค่จดจ่อกับงานที่ต้องทำ มันเยอะและละเอียด กลัวว่าจะไล่ไม่ครบ และอยากทำให้เสร็จไวๆ ลุงถามต่อไปเรื่องเรื่องงาน แล้วถามว่าพักผ่อนจากงานอย่างไร ฟังเพลงไหม ฉันก็ตอบไปเรื่อยๆตามมารยาท ใจยังอยากกลับมาคิดเรื่องงานต่ออยู่ แล้วลุงก็บอกขึ้นมาว่า “แมมๆ รู้ไหมอีนี่ฉานเคยขับรถที่มุมไบนี่หละให้มิค แจ็คเกอร์ด้วย” ฮะ จริงอะลุง โม้ป่าว ลุงเล่าว่าหลายปีมาแล้วลุงมิคปากกว้างมาเล่นคอนเสิร์ตที่มุมไบ และพักอยู่ถึงหนึ่งสัปดาห์เต็ม ลุงได้รับการคัดเลือกให้เป็นคนขับรถประจำตัวมิค พาไปโน่นนี่ทุกวัน ฉันดูแล้วก็ว่าไม่แปลกเพราะลุงกิริยามารยาทดี สุภาพสะอาด ขับรถก็ดี พวกดาราใหญ่ๆก็น่าจะชอบ ลุงยังเล่าอีกด้วยว่ามิคใจดีมาก พอวันสุดท้ายก่อนกลับมิคให้ทิปลุงเป็นเงินสด ฉันจำได้คร่าวๆว่าประมาณสองสามแสนบาท พอลุงบอกฉันร้องจ๊าก จริงเหรอลุง เค้าใจดีขนาดนั้นเลยเหรอ ลุงบอกจริงๆ ก็เพราะเงินนั้นแหละลุงเลยเอาไปซื้อรถคันที่ขับให้ฉันนั่งอยู่นั่นแหละ ฉันเพิ่งสังเกต จริงด้วยเพราะรถลุงมีความต่างไปจากรถคันอื่นๆที่บริษัทเคยส่งมา คือมันดูเหมือนเป็นรถส่วนตัวมากกว่า เออลุงคงไม่โกหกมั๊ง เพราะยังไงฉันก็ไม่มีทางทิปลุงสามแสนอยู่แล้ว ฮะๆๆๆ แต่ฉันก็ยังกังขา หาเรื่องซักต่อไปมาดูพิรุธจะจับโกหกลุง ลุงเลยควักเอาซีดีออกมาแผ่นหนึ่ง บอกว่านี่ไงซีดีที่มิคเซ็นต์ให้ ฉันรับมาดู เป็นลายเซ็นต์มิคจริงๆ และเซ็นต์ว่ามอบให้ลุงเสียด้วย เอาล่ะๆเชื่อแล้ว ฉันเลยติดลมซักถามพูดคุยกับลุงต่ออย่างสนุกสนาน
ทันใดนั้นจู่ๆลุงก็เปลี่ยนเรื่อง ชี้มือไปข้างหน้าแล้วถามว่า “แมมๆเห็นตึกนั่นไหม” ฉันมองตามฝ่าปรอยฝนที่โปรยลงมาบนกระจก ไหนอะไรมีแต่รถติดๆและตึกเก่าๆเรียงกันตามถนน ลุงบอกว่า “นั่นก็ตึกโรงแรมของแมมไง อีกห้านาทีก็ถึงโรงแรมแล้ว แมมคุยกับฉานเพลินใจดีไหม ไม่รู้ตัวเลยใช่ไหมว่าเวลาผ่านไปเท่าไร ลืมรถติดลืมความเครียดเรื่องงานไปเลยใช่ไหม ดีไหมๆแป๊บเดียวอีนี่ฉานพาแมมมาส่งถึงโรงแรมไม่รู้ตัวเลย”
อึ้ง! ฉันอึ้งพูดไม่ออก นี่ที่ลุงชวนคุยมาตลอดทางนุ่มๆเนิบๆนี่คือเจตนาของลุงที่จะให้ฉันลืมความกังวลเรื่องงานหรือนี่ อะไรกัน เราเพิ่งรู้จักกันวันนี้ ฉันเป็นแค่ลูกค้าของลุง ทำไมลุงถึงมีเมตตาและความตั้งใจที่จะปลดทุกข์เล็กๆน้อยๆให้ฉันโดยที่ฉันก็ไม่ได้ร้องขอ มันไม่ใช่หน้าที่ของลุงเลยที่จะต้องมาสนใจสารทุกข์สุขดิบอะไรของฉัน ที่สำคัญ สิ่งที่ลุงทำมันช่วยให้ฉันลืมความกังวลและเพลิดเพลินจนสองชั่วโมงในรถกลายเป็นเวลาที่มีความสุขมากจริงๆ เมตตาของลุงมันช่างได้ผล และใจของลุงมันช่างสวยงามจริงๆ
ถึงฉันจะเชื่อว่าเรื่องมิค แจ็คเกอร์ไม่ใช่นิยายที่ลุงอุปโลกมั่วขึ้นมาหลอกให้ฉันหลงกลฟัง หรือมันจะเป็นเรื่องโกหกฉันก็ว่าไม่สำคัญ สิ่งที่สำคัญมันคือหัวใจและเจตนาของลุงต่างหาก เคยกลัวเคยกังวลจากที่ได้ยินมามากมายว่าแขกชอบโกหก ไว้ใจได้ แล้วนี่อะไรที่ฉันเจอ มันช่างสวยงามตรงกันข้ามกับที่”เขาเล่าว่า”เหลือเกิน
ฉันเดินออกจากรถพร้อมฝอยกระเซ็นของสายฝนเข้าล็อบบี้โรงแรมพร้อมกับน้ำตาที่ไหลริน เป็นครั้งที่สอง…ที่ฉันหลั่งน้ำตาที่อินเดีย
(ต่อสัปดาห์หน้านะคะ ขอไปปาดแก้มอีกที)
'Beyond Sky' Journey Journal 
Again a very nice story.
Wow what a stressful job, which how I felt while reading the story, was rooted in an indian boss who seemed to have quite a chaotic style and when things finally become clear he expects them done in no time… 😦 Terrible…
Very nice to sometimes meet truly emphatic people like your driver.
He was able to give you a break from the daily madness, just when you needed it. 🙂
There should be more such people and we all should work to become more like him.
I have to say I enjoyed my work very much then, though. It was the best years of my working life. But beyond work, India gave me such spiritual growth. To be continued about the third cry next week!
Interesting that the growth somehow happens easier abroad. To me it was during my travels in Thailand and having been tutored on all things to do in a wat by my friends and family.
In Ayutthaya I went to the wat with the big buddha. After already having read a lot, it just felt right for me and I was very sure that it’s my way to go. At first I was like shy as I was unsure what to do but now I am feeling very well when I go to the wat. Whenever I visited a wat I had so many good experiences and met very kind monks who were happy to meet a farang buddhist.